Umut etmeyi unutalı çok oldu seni unutmayalı çok oldu.. Sen giderken götürdüğün beni içindeki hangi kamyon sahiplendiki.. Hangi kavşakta düşürdün hiç bilmedin sonra nasıl yaşadım yaşadım mı önemsemedim.. Sonra ne varsa sana söyleyemediğim ben onu içimde mısra mısra bağırırken kalemle tanıştım tesadüfen.. Şiir diyorlar adına iyi yazıyor diyorlar ben yazmıyorum aslında kanıyorum bilmiyorlar.. Ömrüme pazarlıksız bir acıyı bırakıp gittiğin günden beri yaramsın! Şimdi her kışım yaşlı her baharım bayat.. Ömrün çadırlarında üşüyorum bir çay bile ısmarlamıyor hayat! Çorapları hiç eskimeyen ey uçsuz bucaksızlığa tünemiş hayat nasılsın?
Gittim yanıldım kaldım yoruldum. Üşüdüğüm de oldu beş para etmedi yalnızlık! Tüm bedelleri pişmanlıklarla yoğurup günde 3 posta alıyorum ders olsun diyorum kendimi kandırıyorum.. Kabahatim misin bilmem benim ki yalnızca sitem..
Yaralanan kuşun kanadını sararlar değil mi sevgili uzak yolcuların susuzluktan çatlamışdudaklarına bazen saç telleri kıvamında bir şeyler sararlar değil mi sevgili.. Ama sen ne dudaklarımdaki susuzluğu sordun ne de parmaklarınla kırılmış kanadımın yarasını sardın! Sana ömrümün sonuna kadar sitem edersem gözlerin gözlerimden hesap sorabilir mi?
Sevginin ısıtamadığı acının ağlatamadığı yerlerde bir şarkının notalarında ya da bir şiirin mısralarında saklanmak hala.. Ve yaşamak nefes alıp vermekse.. Ne âlâ..
] 
Konu: Yaşamak nefes alıp vermekse.. 
Salı Tem. 14, 2009 10:31 pm
